Bu aralar aşk tüm hücrelerimi sarmış durumda ve ben gece onunla yatıp sabah onunla kalkıyorum. Evet aşığım ve mutluyum, çok şükür bu aralar iyi gidiyor gibi her şey. Umarım yine tepetaklak olmaz. Son zamanlarda aşırı derecede bozulmuş psikolojim sayesinde sık sık ağlama krizlerine girsem de, ciddi bir psikolojik yardıma ihtiyaç duysam da sayesinde biraz daha iyiyim. En azından ölme fikri daha az uğruyor beynime. Ama bugün böyle olumsuz bir yazı yazmak istemiyorum, uzun zamandır hayatımın geri kalanından bahsetmemiştim bu yüzden bunu anlatacağım. Son zamanlarda beni anlamadığını düşündüğüm, yanında bir türlü kendim olamadığım arkadaşlarımın çoğuyla görüşmüyorum. Onlar beni aramayı çoktan bıraktılar da arada işleri düşünce ayıp olmasın diye beni bir yokluyorlardı bende onları aynı şekilde ayıp olmasın hal hatır sorayım, başsağlığı dileyeyim diye yokluyordum. Ama bir süre önce hepsini bıraktım gitti, yoruldum açıkçası bu yapmacık tavırlardan. Uzaklaşmak istedim, nefes almak istedim. Beni anlamayan, tanımayan, saçma yargılarından korktuğum için yanlarında maskeler takmak zorunda olduğum insanların bu kadar hayatımın orta yerinde ne işi vardı? Bıraktım gitti, aramaz sormaz olduk birbirimizi. Sonra Facebook’ta bana gönderme yaptıkları şarkıları gördüm, ne saçma iş kıçıma bile takmıyorum onlar arkamdan konuşup duruyor dedim zaten bir süredir o site de saçma geliyordu bana, kapatsam mı acaba diye düşünmeye başladım. Önce aradım deaktif yapacağım yeri bulamadım sonra Cio Çocuk’la baktık bulduk ve kapattım gitti! 2007’de, üniversiteye gelir gelmez açmıştım hesabımı ve ilk kez kapatıyordum, başlarda zor oldu itiraf ediyorum. Gazete okuyup, dizi izle sonra bloglarda takıl ve gözlerin arka taraflarda bir Facebook arasın bulamasın. Hiçbir şey paylaşmıyor, online olarak girmiyordum uzun zamandır ama işte herkes gibi bende kim ne yapmış, ne fotoğraf eklemiş, yine hangi arkadaşım nişanlanmış ya da evlenmiş onlara bakıp duruyordum işte. Boş zaman aktivitesi gibi bir şeydi benim için hızlıca Home kısmında aşağıya doğru inmek. Ama bir o kadar da boş bir işti. Kurtulduğuma öyle seviniyorum ki şimdi. En azından şimdilik kafam rahatladı biraz, psikolojimi bir parça düzeltirsem geri döne de bilirim ama bir süre kapalı kalsın ben rahatlayayım diyorum. Kısacası sanal alemde gerçek kimliğimle yokum bir süre sadece PukiDiki yani gerçek ve hiç kimsenin tanımadığı ben olarak varım buralarda.
Ziyaret etmeniz gereken enterasan makaleler : biraktim herseyi
No comments:
Post a Comment